Tiny en de oude foto’s #opruimen

Als er één hype is dit jaar, op het internet, in blogland, in de media,… dan is het wel Marie Kondo. Ik schreef er al eerder over, bij Tiny en haar kleerkast. Ondertussen zit ik al een paar stappen verder en zijn mijn boekencollectie, cd- en dvdcollectie, make-up en papieren al een serieus stuk geminderd. De ideale periode om je opruimwoede te lijf te gaan is natuurlijk vlak voor een verhuis.

Een voorbeeld: zo sleep ik al zeven keer dozen vol fotoalbums mee. Zeven keer ja, want zoveel keer verhuisde ik in de afgelopen vijfentwintig jaar. Ik zei altijd dat ik nooit of nooit mijn foto’s zou wegdoen, en ik heb een grote neiging om veel te lang vast te houden aan herinneringen. Nu las ik dit  in het boek van Marie Kondo:

Koester wie je nu bent. Er is maar één manier om je foto’s te ordenen: de correcte methode is om al je foto’s uit de albums te halen en ze één voor één te bekijken. Foto’s bestaan alleen om een specifieke gebeurtenis of tijd te tonen. Zoals altijd: hou enkel die foto’s waar je blij van wordt. 

Ik dacht: hier ga ik een paar dagen mee bezig zijn. Links op bovenstaande foto zie je nog een hoop enveloppen liggen, recht uit de PhotoHall of het Kruidvat of de Hema, die nooit in een album geraakt zijn. Je kan niet geloven hoeveel mislukte foto’s daar tussen zitten. Verder vond ik het redelijk eenvoudig: alle foto’s met gewoon ‘zichtjes’, gooide ik onverbiddelijk weg. Foto’s die onduidelijk of wazig waren, foto’s waar de gezichten niet eens groter zijn dan een speldenkop, foto’s van achterkanten, foto’s van mensen die ik liever niet meer zie, dubbele foto’s,… alles ging de afvalbak in.

Meerdere keren ben ik in de lach geschoten, of werd ik ontroerd, of was ik iets totaal vergeten. Er zaten ook een paar andere zaken tussen:

Ja je ziet het goed: dertig gulden had ik in de kast liggen. En een ticket van Rock Torhout uit 1989 toen dat nog maar 950 Belgische Frank kostte.

Een paar albums kan ik écht niet weggooien: mijn allereerste album, met mijn eigen geboortefoto’s. Mijn moeder moet daar uren mee bezig zijn geweest, nog allemaal in zwart/wit en keurig opgeplakt in hoekjes.

Mijn zelfgemaakt album met mijn foto’s uit 1992, toen ik drie maanden vrijwilligerswerk deed in Amerika:

Mijn zelfgemaakt album van mijn zoon, toen hij één jaar werd:

Verder gooide ik alle foto’s die ik wou sparen in twee dozen: eentje met alle leuke foto’s van mijn zoon, en eentje met alle foto’s die ik écht super vind, plus de negatieven, want die ga ik nog eens onder een lichtbak bekijken. De écht goeie uit lang vervlogen tijden, kan ik dan laten vergroten en ontwikkelen.

Hoe lang ben ik hier nu mee bezig geweest, vijf dagen? Nee hoor, een uurtje of twee. Ik ga nog wat tijd nodig hebben om de ‘goeie’ foto’s in een album te plakken, maar dan ben ik er voor eens en altijd vanaf.