Tiny ging eens lopen, jaja.

’t Is erg, ’t is wreed, ’t is niet te doen.

Zo enthousiast dat ik was zeg, en alles wat Evy zei was waar: lopen werd een verslaving, ik werd er gelukkiger van, het ging elke keer beter, mijn conditie kwam weer boven water en toen ging ik naar Griekenland.

Op een of andere manier is het mij daar niet gelukt om te lopen, en de tijd er na kwamen er alleen maar excuses uit mijn mond: ’t regent, ‘k voel mij niet zo lekker, ’t waait te veel, ’t is te warm,…Maar eigenlijk ben ik gewoon een luizak. Ik heb wel geprobeerd hoor, mijn loopschoenen en sportuitrusting zaten in mijn koffer in Griekenland, en we hebben zelfs de fitnessruimte uitgeprobeerd. Daar heb ik tien minuten op zo’n loopband gelopen, terwijl het zweet van mij afdroop, want néé, daar was geen airco. Waarom heb ik niet op het strand gelopen? Of langs die lange baan net naast het strand? Eerlijk, ik weet het al niet meer.

Ik ben gewoon niet flink. Ik heb niet die ijzeren discipline zoals Carrie, ik mis het jeugdig enthousiasme van Josefien, en de jenesaisquoi van Liese, die zelfs heel snel na haar bevalling al weer de loopschoenen aan trok.

Vorige zaterdag heb ik toch weer geprobeerd. Ik sprong van les 23 terug naar les 7 in Start to run. Erg hé? En het ergste was dat ik het niet eens heb volgehouden. Vier minuten lopen ging nog wel, de drie er na ook nog, maar de volgende drie ging echt niet meer, mijn tong hing ergens op mijn knieën en ik pufte en hijgde als een boerenpaard op leeftijd.

Een taartje hier…

een kaasplankje daar….

Heeft het te maken met al die lekkere dingen die we zitten te smoefelen? Met de alcohol die er telkens ook weer bij hoort?   De weegschaal neigt weer naar de verkeerde kant, mijn broeken kunnen nog nét dicht en mijn gezicht is pafferiger dan ooit. Ik ben de laatste om te zagen dat ik te dik ben, er zijn er vele anderen die tientallen kilo’s te veel mee slepen, maar ik voel me niet goed met dit gewicht. En mijn conditie zit onder het vriespunt. Er moet iets veranderen, en rap. 

Geef mij een beetje courage, en een schop onder mijn (dik) gat, en zaag maar een keer op mij. Als ze tien keer per dag aan mij vragen “Ben je al gaan lopen?”, dan ga ik het misschien nog doen ook.