Tiny overdrijft ook niet

We zijn op het oorlogspad. Niet omdat we willen vechten, maar omdat we willen gehoord worden, omdat er dringend iets moet veranderen. Ik ben het beu om ongemakkelijk te lopen als ik alleen op straat ben. Zelfs in het veilige stalen geraamte van mijn auto voel ik me soms niet op mijn gemak, als er weer een camionette passeert, met werkmannen die obscene bewegingen naar mij maken. In het gebouw waar ik werk, is er een man die mij al jaren elke keer weer met zijn ogen uitkleedt.

Wij overdrijven niet. Het is overal, in kranten, op sociale media, op de radio, de televisie,… Vrouwen komen op voor zichzelf en delen verhalen over de vernederingen die ze moeten ondergaan. Het is niet omdat je in een publieke ruimte loopt, dat ons lichaam ook publiek is. Romina, Inke, Yasmine,… deelden hun ervaringen en frustraties. Ik weet honderd procent zeker dat al mijn vriendinnen hier urenlang over kunnen praten. Maar we doen het niet, omdat het ondertussen al bijna als ‘normaal’ wordt beschouwd. Maar het IS niet normaal, gasten!

Ik heb zin om met een hoop vrouwen op café te gaan en onze verhalen te delen. Het moet niet zo nodig op het wereldwijde web verspreid worden, en sommige verhalen zijn gewoon te aangrijpend om met iedereen te delen, niet alle vrouwen durven hierover spreken.

Natuurlijk kan ik een complimentje verdragen. Ik heb eerst jaren het tegendeel moeten ervaren: overal waar ik liep, fietste,… uitgescholden worden voor ‘lelijk schepsel’. Vanaf een jaar of zestien voel je je dan eindelijk beter in je lijf en dan krijg je totaal andere dingen te horen. Ineens ben je loslopend wild waarop gejaagd kan worden.

Ik ben al in de veertig als ik naast een klant iets zit uit te leggen over zijn softwareprogramma. Héél subtiel glijdt de nagel van zijn pink een paar centimeter langs mijn dijbeen. Ik schuif op en denk dat ik het me verbeeld. En dan voel ik het opnieuw. Te verbouwereerd om iets te zeggen.

---

Ik ben achttien en ga kamperen met nog een meisje en twee vrienden. We slapen allemaal in één tent en de jongen naast me zat me al heel de avond aan te staren. Ineens voel ik zijn hand in mijn slaapzak glijden en hij begint me te betasten. Ik duw hem weg. ‘Komaan, gewoon als vrienden’, fluistert hij. Ik geef hem zo’n harde duw dat hij een meter verder tegen de anderen rolt. De volgende dag doet hij alsof hij zich niets herinnert, ‘hij had een beetje veel gedronken’.

---

Ik ben zestien en op vakantie in Limburg. Als mijn vriendin en ik telkens worden nageroepen in een vreemde taal, ga ik thuis het woord opzoeken dat ze telkens opnieuw riepen: “Putana”. Ik weet nog altijd hoe enorm geschokt ik was. 

---

Ik ben twaalf en ga alleen winkelen. In een supermarkt sta ik te twijfelen over welk schriftje ik zou kopen. Er komt een oudere heer naast mij staan, en zonder iets te zeggen, zonder mij aan te kijken, legt hij zijn hand op mijn borst. Ik draai me weg, en ga wat verder staan. Hij doet het opnieuw. En nog eens. Dan zeg ik: “Maar mijnheer, stop dat nu een keer!” En ik loop weg. De hele middag loop ik nog te bibberen.

Detail: het was winter. Ik had een duffelcoat aan, kort haar, een bril en amper borstjes. Ik snap het nog altijd niet. 

---

Ik maakte nooit iets ergs mee. Er zijn vele anderen die minder geluk hadden. Meer lezen? Kijk op http://wijoverdrijvenniet.org/ en griezel mee. Deel je ervaringen, als je wil. Het is nodig. Praat er over. Sommigen onder ons hebben nog altijd moeite om die zogezegde overdrijvingen te verwerken.