Tiny en de barbiemama

Mijn zoon mocht naar het eerste leerjaar. Al hadden ze mij gewaarschuwd in de derde kleuterklas: “Ja mevrouw, maar hij zal zijn fantasie een beetje moeten temperen.” Dat was dezelfde kleuterjuf die in de eerste kleuterklas na enkele maanden had gevraagd: “Kan hij eigenlijk wel spreken?”, terwijl mijn kleutertje me de oren van het hoofd kletste, zodra hij uit de klas liep. Juf was al een beetje ouder, misschien lag het daar aan.

Het eerste leerjaar en een nieuwe school. Ver weg van oude kleuterjuffen die niets moeten weten van een kind vol fantasie dat enkel praat tegen wie écht met hem praat. Een nieuwe klas, vol vreemde kindjes en een juf met dezelfde voornaam als zijn mama. Juf Tiny, dat klonk toch sympathiek.

De mama’s mogen elke morgen meegaan tot in de klas, want dat bevordert het informeel contact tussen ouders en leerkrachten, en dat maakt het afscheid makkelijker. Fantastisch, dacht ik, en even enthousiast als mijn zesjarige, stonden we popelend in de rij om met juf Tiny kennis te maken. In de rij, ja, want er waren nog wat andere ouders net zo ongeduldig om met de juf te spreken en haar een paar goedgemeende tips op het hart te drukken. Juf Tiny zag er een beetje streng uit, ouder dan ik maar nog niet stok-, een makkelijk kapsel en een bril. Maar ja, schijn kan bedriegen hé, als ik er eens mee kan praten, zal ik wel merken dat het een lieve is.

ALS ik er eens mee kan praten, want de blonde, hooggehakte dame voor ons, heeft duidelijk erg veel tijd en erg veel te zeggen. Haar dochter, een heel mooi meisje overigens, is al druk bezig met haar stiftjes netjes op de bank te leggen. De blonde mama met de lange haren, stijlvol gekapt, met Burberry rose regenjas en matching handtas, gaat maar door. Ze spreekt met een Antwerps accent, hoe is die hier in ’s hemelsnaam aangespoeld? “Die mevrouw lijkt een beetje op een Barbie, hé mama?”, fluistert mijn fantasierijke zoon mij toe. Hij heeft overschot van gelijk.

Een sprekende gelijkenis… Al is dit een duitse mama, van het net geplukt.

Ondertussen druipen wat andere ouders mistroostig af, het werk roept, dus vlug een kus aan de zoon of dochter en weg. Ik blijf koppig wachten, net zolang tot de bel gaat en de blonde mama kirt: “Oh is ’t al tijd? Dan ga ik maar, dàààààg schatteke, tot vanavond!” Juf Tiny zegt streng: “De ouders mogen niet in de klas blijven als de bel is gegaan, hoor.” En haar ogen bliksemen mij naar buiten. Ik wil nog even zwaaien naar mijn zoon, maar die is al volop aan het fantaseren en ziet me niet meer staan.

Het hele jaar door heb ik amper de kans om met juf Tiny te praten en ben ik me pijnlijk bewust van mijn tekort aan zelfvertrouwen om mij er mee te moeien en mijn zegje te zeggen. Ik krimp bij elk oudercontact een beetje in mekaar als ze me vertelt wat mijn zoon allemaal niét goed kan. Gelukkig duurt een schooljaar slechts tien maanden en zit hij het jaar daarop bij een andere juf, die hem beter begrijpt. En hij heeft een zorgleerkracht uit de duizend die hem regelmatig uit klas haalt en wèl met hem kan praten.

Ongeveer tien jaar later zien we de blonde mama terug. Op een middelbare school, waar ze tijdens een opendeurdag uitleg geeft over de richting waarin zij les geeft. Mijn tienerzoon en ik kijken elkaar aan en fluisteren: “De Barbiemama!”. We giechelen een beetje en muizen er dan vlug vanonder.

*Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen berust op louter toeval.