Tiny en de jaren van (muzikaal) verstand

Donderdagavond, 22u.

Mijn zoon vraagt: “Ken je nog goeie groepen, mama? Ik ben al uren aan het luisteren naar Dire Straits en The Police en die zijn keigoed, ken je nog iets in dat genre?”

Ik zeeg neer op een stoel en smolt ter plekke bijna weg. De evolutie via Samson, K3, André Van Duin, en de soundtracks van De Leeuwenkoning, Spirit, Tarzan naar Xink en Green Day was aan het uitmonden in Death Metal doorspekt met wat Nirvana en Slipknot. Allemaal goed voor mij, hoor. Een tiener zoekt zijn weg, ook in de muziek. Op Kerstmis leek hij ineens wég te zijn van Louis Armstrong.

En nu eindelijk, vraagt hij mij gewoon een opsomming van mijn favoriete muziek. Ik gooide er meteen wat namen tegenaan en maakte hem een lijstje:

The Beatles en Rolling Stones om te beginnen, The Who, Led Zeppelin, Ramones, Sex Pistols, Simple Minds, The Cure, U2 kende hij al, Genesis, Peter Gabriel, The Cranberries, Sinead o’Connor, Bruce Springsteen, Bon Jovi,… Ik kon nog uren blijven doorgaan.

Via Youtube kun je makkelijk zappen van het ene naar het andere, dus de rest zou hij zelf wel ontdekken. Met een glimlach viel ik in slaap.

Vrijdagavond 19u, we rijden samen naar Wevelgem en hij vraagt me om zijn afspeellijst te laten spelen. Werkelijk, hij heeft naar me geluisterd en van alles opgezocht en zijn favorieten gedownload via een of andere supersimpele app waarvan ik de naam al weer vergeten ben.

Toen de intro begon van One of Us van Joan Osborne, riep ik meteen uit: Oh! Maar dat is niet de juiste versie! Dat is niet Joan Osborne! Dju toch. Waarop hij zei: “Stil, mama, luister nu eerst een keer”. Aaaaaah… Klein beetje verschillend, deze versie:

Nog vijfhonderd meter en we waren ter bestemming, als de volgende track begint. “Dat is echt een massa’s cool nummer”, zegt hij, “ik heb dat zeker al tien keer gedraaid.” En ik mag nog eens smelten. That’s my boy. Flinke jongen. Mijn taak is volbracht. (Toch op muzikaal vlak)