Het is welletjes geweest.
Al jarenlang neem ik extra verlofdagen om thuis te kunnen zijn op de namiddagen dat mijn zoon moet studeren. Ik had daar vroeger zo’n ideaalbeeld over: als mama maak je dan zijn lievelingseten, je voorziet hem van een extra fruitslaatje of een warme chocomelk en je zorgt dat het stil en rustig is in huis. En als hij dat wil, dan vraag je hem eens op om te zien of het wel lukt. Tussendoor kun je dan ook eens hier en daar helpen om een beetje overzicht te krijgen of je kan nog iets uitleggen (toch die dingen waar je zelf verstand van hebt).
Zo dacht ik dus dat het ging zijn.
Eind lagere school, en tijdens het begin van de middelbare school wordt dat toch al wat lastig. Wat blijkt, het kind heeft ADD en kan zich moeilijk concentreren. Let op, spelletjes, puzzels, films, en dingen waar hij écht in geïnteresseerd is: geen enkel probleem.
Maar samenvattingen maken, of gewoon maar de essentie van de details onderscheiden, jongens toch. Ik heb het hem zonder te overdrijven zeker al honderd keer uitgelegd. Met fluostiften, schema’s, mindmapping, heel de zooi is hier al gepasseerd. En telkens moet je er bij blijven zitten. Vijf keer per minuut zeggen: doe voort, werkdoor.
Ezelsbruggetjes: massa’s heb ik er gemaakt en voorgesteld. Hele passages opnieuw les gegeven, als was ik zelf de leerkracht. En af en toe boekten we dan een succesje en was hij er door. Vaak echter, waren er te veel vragen, of werden de vragen niet duidelijk gesteld, of had hij een stuk niet geleerd omdat hij het (weer eens) niet wist.
Dus wat doe je dan? Hulp zoeken. Medicatie, therapie, testen, neurologen, psychologen, sociaal assistenten, andere medicatie, leerlingenbegeleiders, opvoedingswinkel, CAW, JAC, klastitularissen, keukenwekkers, lege kamers, nog andere medicatie, dreigen, roepen,geen medicatie, hem met rust laten, noem maar op, en ik heb het geprobeerd. Alleen. Just me.
En nu? Het laatste jaar middelbaar. Met veel praktijkvakken is hij (nog) niet in orde. Voor veel theorievakken heeft hij nu al een laag cijfer. Hij is reeds gewaarschuwd: zijn inzet moet serieus stijgen of ze zien het niet meer zitten met hem. Niet dat hij vervelend is, hij is eigenlijk best een brave leerling, ze horen hem maar weinig. Hij spijbelt nooit. Hij gaat zelfs graag naar school, ahja, om zijn vrienden te zien. Zijn toekomstplan? Heel onzeker. Hij heeft geen idee.
(Ja, nee, die had ik ook niet. En velen onder jullie vast ook niet.)
Hij wil best dat diploma halen. Maar hoe?
De examens beginnen volgende week woensdag. Ik heb hem voorgesteld: ofwel help ik je, maar dan doe je het zoals het hoort (planning maken, ik help met samenvattingen, en de laptop/gsm/ipod blijft uit) OF je bent zelfstandig en je doet het zelf. Moeilijke keuze want ik ben mama, de grote zaag. Het lijkt de tweede optie te worden, want de eyerolls en de zuchtende blikken liggen hier overal rond.
Ik ben het beu dat veel mensen zeggen: “Het zou de mijne moeten zijn, het zou niet waar zijn.” Waar moeten de moeders naar toe voor hulp? Als niemand meer weet wat hij moet doen? Wat ik moet doen?
Ik ben het beu om tien dagen bijna met een zweep er naast te moeten staan en te zeggen: Doe voort! stop met prutsen! maak een samenvatting! studeer je woordjes!
Ik ben het beu om superveel stress te hebben voor ZIJN examens. Hij kent zelf geen stress en is nooit zenuwachtig, jaagt zich ook nooit op.
Ik ben het beu om zélf al zijn theorie te kennen, uit mijn hoofd, en dan niet zélf naar dat examen te mogen gaan. Hij moet het kennen en hij moet gaan, dju toch.
Ik ben het beu om rond 20 december tientallen facebookstatussen te lezen over mensen die toch zo trots zijn op hun zoon/dochter. Proficiat allemaal, nu al. Maar ik wil het eigenlijk niet meer weten. Sorry.
Ik ben het beu (nog eentje!), om ’s nachts te liggen piekeren en op te staan met hoofdpijn en rugpijn van de stress. Ergens wil ik zelfs ruilen met een moeder met een huilbaby voor een paar weken. (Ik, die ook een huilbaby had, en nooit gedacht had dat ik dit zou zeggen.)
En de vader? Die horen we niet, die zien we niet, en mijn zoon wil hem liever ook niet meer zien. We zien hem op het oudercontact, waar hij de briljante acteur uithangt en doet alsof hij een bezorgde vader is. Maar dat is een heel ander verhaal.
tiny blogt 
Je zou voor minder een beu-gevoel krijgen. Ik ken je nog niet goed, maar herken wel een fantastisch goeie moeder, die er ondanks het beu-gevoel zal staan voor zoon’lief’. Je zult later nooit moeten zeggen dat je je best niet hebt gedaan.
Courage !
LikeLike
Sjonge. Sorry, deze week dacht ik hier even een probleem te hebben, maar dat is dus niet vergelijkbaar heb ik de indruk. Ik vind het schitterend wat je doet. Blijf nog even sleuren zou ik zeggen… en ik sluit me aan bij TP : Courage !
LikeLike
Sterkte hoor!
LikeLike
Ik ben nog lang niet zover maar ik kan mij er wel iets bij voorstellen. Het is niet evident om te sleuren aan iemand die niet meewil. De school waar ik werk, zit vol met zo’n jongeren. Maar jouw zoon heeft het voordeel dat hij een goeie mama heeft die achter hem staat ook al beseft hij dat waarschijnlijk niet. Weet je wat? Doe jij een paar nachtjes met mijn zoon en ik kom jou plaats even innemen 🙂 En nu serieus, ik hoop echt dat je zoon hem snel herpakt en je alsnog verrast… Maar hij zal het inderdaad zelf moeten doen. Ik duim voor jullie!
LikeLike
Wat een lieve moeder ben jij. Ik kan me voorstellen dat je er een beetje gek van wordt. Wat is wijsheid?
Vaak zie je alleen maar de mooie dingen op FB. Ik schrijf vaak ook niet negatief over mijn zoon, maar geloof me, wij hebben ook heus onze dingen hoor. Ik denk overal. En als ze er nu niet zijn, komen die dingetjes vast later in hun leven.
Met jou achter hem komt het vast uiteindelijk wel goed, waarmee ik bedoel dat hij zijn plekje in de maatschappij wel zal vinden.
Ik schat dat je zoon nu een jaar of vijftien zestien is?
Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe.
En dan nog zo’n vader. Brrr…ik kan daar over mee praten, de vader van mijn zoon is ook alleen maar betrokken als het hem uit komt. En iets betalen, ho maar.
Je zou ze toch…..
LikeLike
Hij is al 18…
LikeLike
Dan wordt het wel eens tijd ja.
Pffff…
Moeilijk hoor.
Maar niet vergeten: overal is wel wat hoor, heus!
LikeLike
Jij bent een schat van een moeder ! ik ken je als een lieve, zachte vrouw maar je bent ook enorm sterk en krachtig. Laat je niet misleiden door alles wat je op FB leest, want daar wordt alle miserie verdoezeld. Ik wens je veel moed toe, hou het nog eventjes vol, zelfs als het je zwaar valt. Je zoon zal later zeker beseffen wat je voor hem gedaan hebt en je eeuwig graag zien – en die liefde geeft zin aan ons leven. Warme knuffel !
LikeLike
Wat ben je sterk!
Heb je je zoon dit laten lezen? Wat zou je hopen dat je iets kan vinden waarvan het ‘licht’ aangaat in zijn hoofd. Maar het is natuurlijk niet alleen je zoon, maar waarschijnlijk het heel schoolsysteem etc waardoor de situatie zo geworden is zoals ze is en jij ze moet dragen.
(De motivatie lijkt duidelijk zoek, en dat lijkt me dus geen probleem dat enkel bij hem te leggen is.)
Ik wens je kracht & wijsheid. Ik dank je voor je verhaal. Ik zelf schrijf ook omdat ik in een moeilijke periode van relatiebreuk overal ideale plaatjes tegen kwam en ik me nergens in herkende. Ik hoop dat mijn eigen verhaal een plek biedt voor mensen die zich ook niet in de ideale plaatjes herkennen. In die zin vind ik het heel gul dat je dit schrijft, en hoop ik dat andere ouders zich verbonden mogen voelen met je.
En ik wens je zoon goeds, en vooral dat zijn pad duidelijk wordt, en dat hij de moed en de energie vindt om het in te slaan!
LikeLike
Het is wel duidelijk: wat baten kaars en bril als den uil niet le(z)(r)en wil? Het zal alvast niet aan jou gelegen zijn mochten zoons examens een puinhoop zijn. Meer zelfs: respect.
LikeLike
Het lijkt me ook het beste om het even los te laten…..wie weet?
LikeLike
Ik voel enorm met je mee…..want ook hier is het weer constant hem aanmoedigen, helpen, planning maken want het 2de trimester was weer een pak minder,……ik werk ’s middags thuis en zorg inderdaad voor een lekkere koek en wat te drinken maar vooral om hem constant in het oog te houden,……ik zet bewust mij FB af om die statussen te mijden,……want het is heel frustrerend dat je kind niet kan en niet wil,…….
LikeLike
Ik voel met je mee! Als een mens eens een blik in de toekomst kon werpen, en dan zien dat het toch allemaal wel goed gekomen is, het zou alvast de stress een stuk draaglijker maken. Je zoon blijft er rustig bij, want hij heeft wat hij echt nodig heeft: een schat van een moeder die niet opgeeft om hem aan te moedigen en die in hem blijft geloven. En dat is oneindig veel meer waard dan een goed rapport! Ik ben er zeker van… dit kan niet anders dan goed aflopen!
Ik wens je nog veel moed toe!
LikeLike
Ik was ook zo 😕 Ik ben eigenlijk nog altijd zo. Als het mij niet interesseert, dan ben je me kwijt. Ik kan daar niets aan doen, echt niet. Het is ook allemaal zo fucking saai en droog. Voor een brutoloon van 5000 euro zou ik zelfs niet terug naar school gaan.
Niemand kon daar iets aan doen en niemand kan daar iets aan doen. Als ouder moet het ZO frustrerend zijn in ons systeem, maar dat is het als kind ook, want je wordt lui/gemakzuchtig/… genoemd terwijl je simpelweg niet op je plaats zit. En daar zit het hem; het systeem. Dat werd gemaakt voor de massa en daar hoort uw zoon niet bij. Voila.
Luister (als je wil): ik heb geen diploma en haat dat, want ik ben godverdomme slim, maar ik ben er wel geraakt en zal er altijd geraken, ongeacht wat de berichten zeggen over werkloosheidscijfers. Weet je hoe dat komt? Ik ben anders dan de massa. Altijd. En dat is oké.
Komt goed, echt waar. Beloofd. Kon je maar zien in een glazen bol dat je me zou geloven. Het. Komt. Goed.
LikeLike
Goh. Ik zou dolgraag diepe zuchten slaken en geloven in de toekomst. Maar ik zie jou als actieve, initiatiefnemende jonge vrouw en mijn zoon als een luie meeloper. Iedereen zegt me: hij komt er ook wel. Het is het loslaten dat zo moeilijk is. Hij moet nu zijn zelfstandigheid oefenen op zijn kot, ook in weekends en ik lig er soms wakker van. Bedankt voor je inzicht, dat helpt.
LikeLike
Kon je maar praten met mijn mama 🙂 Op mijn 19 ging ik trouwen, weglopen van huis en de wereld eens tonen hoe simpel alles eigenlijk was… Echt waar. Hij zal nog botsen zu en jij zult vaak genoeg redden, maar hij zal er wel geraken.
Ik snap het wel van dat wakker liggen, want je wil enkel het beste voor hem, meer niet. Natuurlijk ben ik zelf al 30 en dus bijna bejaard, vandaar het begrip. Hou vol, mama ❤
LikeGeliked door 1 persoon